Collar "El recuerdo del Egeo"

Olivares y viñedos lejos hasta el mar

Rojas barcas de pesca más lejos hasta el recuerdo

Dorados élitros de agosto en el sueño del mediodía

Con algas o caracolas. Y aquel barco

Recién botado, verde, que lee aún en las serenas aguas

del golfo Dios proveerá

Pasaron los años hojas o guijarros

Recuerdo a los muchachos, los marineros que partían

Pintando las velas como sus corazones

Cantaban los cuatro puntos cardinales

Y tenían dibujados vientos boreales en sus pechos.

Qué buscaba cuando llegaste teñida por el amanecer

Con la edad del mar en los ojos

Y la salud del sol en el cuerpo –qué buscaba

En las hondas grutas marinas en los vastos sueños

Donde el viento desconocido y azul

Espumaba el sentimiento, grabando en mi pecho su

emblema marino

Con la arena en los dedos cerraba los dedos

Con la arena en los ojos apretaba los dedos

Era el dolor—

Recuerdo era abril cuando sentí por primera vez tu peso

humano

Tu cuerpo humano arcilla y pecado

Como en nuestro primer día sobre la tierra

Las amarilis estaban de fiesta –Pero recuerdo

que te dolió

Fue una profunda marca en los labios

Un profundo rasguño en la piel allí donde el tiempo se graba

para siempre

Entonces te dejé

Y un hálito sonoro levantó las blancas casas

Los blancos sentimientos recién lavados hacia lo alto

Hacia el cielo iluminado por una sonrisa.

Ahora tendré a mi lado un cántaro de agua inmortal

La forma del viento que sopla libremente

Y tus manos aquellas donde será torturado el Amor

Y aquel caracol donde resonará el Egeo.

Edad del recuerdo azul, Odysseas Elytis

Collar de cordón de algodón y organza con entrepieza de zamak

Ελαιώνες κι αμπέλια μακριά ως τη θάλασσα

Κόκκινες ψαρόβαρκες πιο μακριά ως τη θύμηση

Έλυτρα χρυσά του Αυγούστου στον μεσημεριάτικο ύπνο

Με φύκια ή όστρακα. Κι εκείνο το σκάφος

Φρεσκοβγαλμένο, πράσινο, που διαβάζει ακόμη στην ειρήνη

του κόλπου των νερών Έχει ο Θεός

Περάσανε τα χρόνια φύλλα ή βότσαλα

Θυμάμαι τα παιδόπουλα, τους ναύτες που έφευγαν

Βάφοντας τα πανιά σαν την καρδιά τους

Τραγουδούσαν τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα

Κι είχαν ζωγραφιστούς βοριάδες μες στα στήθια.

Τί γύρευα όταν έφτασες βαμμένη απ' την ανατολή του ήλιου

Με την ηλικία της θάλασσας στα μάτια

Και με την υγεία του ήλιου στο κορμί - τι γύρευα

Βαθιά στις θαλασσοσπηλιές μες στα ευρύχωρα όνειρα

Όπου άφριζε τα αισθήματα του ο άνεμος

’γνωστος και γλαυκός, χαράζοντας στα στήθια μου

το πελαγίσιο του έμβλημα

Με την άμμο στα δάχτυλα έκλεινα τα δάχτυλα

Με την άμμο στα μάτια έσφιγγα τα δάχτυλα

Ήτανε η οδύνη —

Θυμάμαι ήταν Απρίλης όταν ένιωσα πρώτη φορά το ανθρώπινο βάρος σου

Το ανθρώπινο σώμα σου πηλό κι αμαρτία

Όπως την πρώτη μέρα μας στη γη

Γιόρταζαν τις αμαρυλλίδες — Μα θυμάμαι πόνεσες

Ήτανε μια βαθιά δαγκωματιά στα χείλια

Μια βαθιά νυχιά στο δέρμα κατά κει που χαράζεται παντοτινά του ο χρόνος

Σ' άφησα τότες

Και μια βουερή πνοή σήκωσε τ' άσπρα σπίτια

Τ' άσπρα αισθήματα φρεσκοπλυμένα επάνω

Στον ουρανό που φώτιζε μ' ένα μειδίαμα.

Τώρα θα 'χω σιμά μου ένα λαγήνι αθάνατο νερό

Θα 'χω ένα σχήμα λευτεριάς ανέμου που κλονίζει

Κι εκείνα τα χέρια σου όπου θα τυραννιέται ο Έρωτας

Κι εκείνο το κοχύλι σου όπου θ' αντηχεί το Αιγαίο.

ηλικια τησ γλαυκησ θυμησησ, Οδυσσέας Ελύτης